Neden olmasın? Hayatımın belli dönemlerinde üzerime çullanan ve içinde bulunmaktan mazoşistce keyif aldığım ruh halleri vardır. Karamsar, melankolik, bohem veya kendi deyişimle “acıya övgü” içerir bu dönemler ve bir şekilde gelir, gelmesini engelleyemem, engellemek istemem. Çünkü kendimle en güzel münazaraları o dönemlerde veririm. Kavga değil, münazara. Anlamsız tartışmalar yerine kanıtlarla, somut bilgilerle desteklenen zihinsel savaşlar.
Belki mesleki hedefini kişilerin bakış açılarında değişiklikler yapmasına yardım ederek kendilerini daha iyi hissetmesine neden olmaya adamış biri olarak yaptığımın sınırlı bakış açılarına ve kısır döngü oluşturmaya müsait yapısı kendi içinde tezat oluşturmaya müsait olabilir. İçten içe kimsenin beni istediğim gibi anlayamayacağına dair narsisistik bir çarpık düşüncemin olmadığını inkar edememem. Tabi ki bu düşünce zaman ilerledikçe doğruluğunu kaybetti. Lakin hala bu düşüncemi az da olsa canlı tutmak bana iyi geliyor.
İyi geliyor ve narsisistik bir tarafı olması hoşuma da gidiyor (doğal olarak). Narsisizmle ilgili okuduğum en güzel tanımlamalardan biri, narsisizmin bir dikkat problemi olduğunu söyler. Kendinden başka bir şeye dikkat edememe. Bazen kendime dikkat etmem gerektiğini unutuyorum. Bu zamanlarda dikkatimi içsel süreçlere yönlendirmek, bir anlamda kabuğuma çekilmek, en azından kendimi dinlemek sorunları çözmek için iyi bir yöntem.
Ancak yeterli değil. Bir süre sonra bahsettiğim kısır döngü kendisini gösteriyor ve olaylar çözmeye başladığımdan daha karmakarışık hale geliyor. O yüzden ben de yazmayı tercih ettim. Yazmanın, diğer araçlardan farklı olarak, konuşmaya en yakın olduğunu düşünüyorum. Aynanın karşısında konuşmak gibi, kendi kendine dertleşmek gibi. Sadece daha gerçek.
Aynama hoşgeldiniz.
ahmet bÜyÜkabacI 
Yorum bırakın